هستن



(این متن مربوط به چهارشنبه ۸ دی‌ماه ۱۳۹۵، ساعتِ‌ ۱۱:۴۵ شب بوده. نمی‌دانم چرا آن‌روز منتشرش نکرده‌ام.)

 

۱۰ اکتبر

همسایهٔ طبقهٔ‌پایینی، امروز به‌اخبارِ عصرگاهی گوش نداد، و این اتفاقی‌ست بی‌سابقه، درین‌دوماهی که این‌جا زندگی می‌کند.

۲۳ اکتبر

امروز قاطیِ نامه‌ها، نامه‌ای بود با کاغذی عجیب، شبیهِ کاغذهای روغنی و پرمگسی بود، قدری شفاف‌تر حتی. به‌سختی رویش را خواندم، نوشته‌بود ازطرفِ : او». نامه برای همسایهٔ پایینی بود. همین‌طور که از راه‌پله بالا می‌آمدم، نامه را از کنارِ در انداختم توی خانهٔ همسایهٔ پایینی و آمدم بالا

۲۹ اکتبر

امروز، رأسِ ساعتِ ۸ شب، همسایهٔ پایینی، مطابقِ معمول، پشتِ ماشینِ تایپ نشست، اما به‌جای نوشتن، این‌بار سعی‌کرد آهنگی بنوازد با ضربه‌زدن به حروفِ ماشینِ تایپ. اول، سعی کرد چهار فصلِ ویوالدی را بزند، کم‌کم اما بهتر می‌شد، بعد چندبار آهنگِ زوربای یونانی را نواخت و من تمامِ این‌مدت، به‌صدای ماشینِ تایپِ همسایه‌پایینی‌مان گوش می‌دادم.

۳۰ اکتبر

امروز صبح، مثلِ همهٔ روزهای دیگر رأسِ ساعتِ ۷:۱۵ دقیقه، جلوی در منتظرِ ماشین ایستاده‌بودم که همسایهٔ پایینی، ۱۷ دقیقه زودتر به‌سمتِ محلِ کارش در ادارهٔ پُستِ محلی، حرکت کرد، درحالی که همان‌نامهٔ عجیبِ کم‌رنگ توی دستش بود.

۱۱ نوامبر

همسایهٔ پایینی از بیرون برمی‌گشت، ساعت ۷-۸ شب بود و من برای خرید بیرون رفته‌بودم. لبخندِ عجیبی زده‌بود و توی دستش یک‌گلِ رزِ کم‌رنگ بود

۱۶ نوامبر

عصرِ روزِ تعطیل، همسایهٔ پایینی بنا کرده به نواختنِ قطعاتی با ماشینِ تایپ و انگار یک‌سازِ آرشه‌ای، همراهی‌اش می‌کند. هم‌خوانیِ قشنگی شده. اما خب من ترجیح می‌دهم بخوابم

۱ دسامبر

چندروزی‌ست بارانِ سیل‌آسا، همین‌طور می‌بارد و می‌بارد. چندروز خرید را به‌تعویق انداختم تا باران بند بیاید، امروز تخمِ‌مرغ‌هاهم تمام شدند و نهایتاً تصمیم‌گرفتم پیش از آن‌که از گرسنگی بمیرم به خرید بروم. از خرید که بازمی‌گشتم، توی خیابانِ ۱۶ ام، همسایهٔ پایینی با خانمِ کم‌رنگی زیرِ باران راه می‌رفتند، درحالی‌که چتری کم‌رنگ در دستشان بود.

۶ دسامبر

همسایهٔ پایینی، چنددقیقه‌پیش، کم‌رنگ واردِ خانه‌شد

۱۴ دسامبر

امروز قاطیِ نامه‌ها، نامه‌ای بود با کاغذی عجیب، شبیهِ کاغذهای روغنی و پرمگسی بود، قدری شفاف‌تر حتی. به‌سختی رویش را خواندم، نوشته‌بود ازطرفِ : او». نامه برای من بود. تویش چیزی ننوشته‌بود


من به روزهای بهتری امیدوارم و راستش را بخواهی همین‌روزها را هم دوست دارم. همین روزها که شوق داریم، تاب و توان داریم و می‌جنگیم. می‌نویسیم، حرف می‌زنیم. گاهی به سوی هم پرواز می‌کنیم.
جنگیدن به زندگی معنی می‌دهد، اما وقتی جنگ بالا می‌گیرد زندگی، معنی، همه‌چیز گم می‌شود. به‌هرحال ما زاده می‌شویم و زندگی می‌کنیم، یا کناری می‌جوییم یا رزمگاهی.

امروز سالمرگِ مرتضی کیوان بود. و من فکر می‌کنم هنوز هم می‌توان عاشق بود، جنگید و جان سپرد.


به‌نظرِ من‌ که نفحات صبح دوست‌داشتنی نیست فی نفسه. شاهدش هم صبح‌های امتحان، و غروب‌ها هم غمگین نیستند، شاهدش هم غروبِ دریا. چطور است که شرف المکان بالمکین، شرفِ زمان هم باید به مزمون باشد یا مُزمَن حالا هرچی.
لُبِ کلام را بگیرید. چه بسا غروب‌هایی (غروبِ جمعه حتی) که می‌خواهیم هزارسال کِش بیایند و چه‌بسا صبحِ طرب‌انگیزِ بهاری که چشمِ دیدنش را نداریم.

صحنه‌ای از گام معلق لک‌لک» بود که پناهجوی ایرانی می‌گفت من هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم از ماه متنفر باشم، ماهِ به اون قشنگی»


دقیقاً وسطِ همهٔ این‌تلاش‌ها برای رفتن، یادم افتاد که چقدر همه‌چیز یکسان است و با این‌حال نیست»١

راستش را بخواهید، من برایم فرقی ندارد، آستارا با اتریش، فیزیک با کامپیوتر، آزمایشگاهِ فخیمهٔ فلان استاد با فری‌لنسریِ گم‌نام، حتی فردا با پس‌فردا فرقی ندارد. 
اما تا دلتان بخواهد فرق می‌کند که صدای درامری دور باشد یا نوکِ انگشتانت۲ بر چوبِ تخت. فرق می‌کند که صدای تیک‌تاکِ ساعت باشد یا صدای گام‌های تو، بوی درختِ توی باغچه باشد یا عطرِ تو، فرق می‌کند صدای زنگِ مهمان باشد یا صدای چرخاندنِ کلیدِ صاحب‌خانه‌ای که تو باشی. فرق می‌کند خیسیِ باران باشد روی درختانِ حیاط یا نمناکی‌ای که تو (شاید با شلنگِ گوشهٔ حیاط) افشانده‌ای.

فرق است خیلی فرق است :) 

شاید چیزها در گذرِ روزگار عوض نمی‌شوند، تکرار می‌شوند با دورهٔ تناوبی به بزرگی‌ِ تاریخ.

و این‌دو را بشنوید.
۱. قسمتی از آهنگِ خواب در بیداری از فرهاد
۲. ترجمهٔ بخشی از ترانهٔ Windmills of your mind که اتفاقاً فرهاد هم آن را خوانده‌است. 

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

وبلاگ نیک98 گفتاورد مجله گردشگری اداره کتابخانه های عمومی شهرستان سنندج تاریک روشن کیک بوکسینگ واکو پاوه مجله سلامت دیجیتال مارکتینگ My DrEaM برق و الکترونیک